Onze eerste reis naar de Molukken 2015.

Eindelijk is het zover: we (John, Co, Veronique en Wesley) gaan naar de Molukken. Op 18 september 2015 zijn we met de Garuda GA89 van Schiphol vertrokken, een half uur later dan de beoeling was. Dit komt, omdat enkele jonge Indonesiërs op het laatste moment nog binnen strompelen. Na ruim 13 uur vliegen kwamen we begin van de ochtend op Jakarta aan waar we werden opgehaald door een bus van hotel FM7. Hier verbleven we enkele uren, omdat onze vlucht naar Ambon pas om 23.45 uur vertrekt. Met een tussenstop op Makasar en twee avondeten later landden we op 20 september om 06.45 uur op Ambon waar we werden opgehaald door Glen, onze jonge reisleider, en Chris, een oudere chauffeur. We werden naar hotel Mutiara gebracht. Mutiara hotel is flink gedateerd en aan renovatie toe. Alles is wel schoon en het personeel is erg vriendelijk. Hier aangekomen gingen we eerst ons opfrissen en een dutje doen om vervolgens ' s middags Anky Joris en zijn familie op te zoeken. Ook maakten we kennis met Lenie, de weduwe van Dick Joris, die in het huis ernaast woont. Met hen en hun kroost zaten we diezelfde avond nog uitgebreid te dineren
We kregen van Glen te horen dat ivm de plaatselijke activiteiten onze reis volledig is omgegooid. We moesten de volgende dag meteen al naar Ora Beach (OB) te Ceram en de laatste dagen verblijven we niet op Aston hotel maar bij Swiss Bell Hotel in het centrum van Ambonstad.

De volgende dag, 21 september, gingen we naar de haven voor de overtocht naar Ceram, waar Ora Beach (OB) ligt. Bij de haven aangekomen, we gingen met 2 auto' s, werd onze auto met koffers " overvallen" door enkele bagagedragers. Ze klampten aan de auto vast, renden met de auto mee alsof zij bang waren de laatste trein naar huis te missen. Ze deden de autodeuren open toen deze stilstond en gingen in de auto zitten en hielden de koffers meteen vast. Tsja, 1 koffer betekent inkomen. Glen zorgde dat de koffers veilig en wel op en van de boot komt. De boottocht duurde twee uren. Op Ceram, werden we opgewacht door Etus Picanussa en Ateng Kainama. Met hen gingen we naar het huis van Etus waar we hartelijk werden ontvangen door de overige familieleden. Communicatie was, evenals bij Anky, ietsje moeizaam, maar we redden het. Na pisang goreng (erg lekker) en wat brood konden we meteen aan de warme hap beginnen. De familie wilde niet dat wij met een lege maag vertrekken. Tegen 14.00 uur stapten wij in de auto richting OB, bepakt met restant pisang goreng en brood. Twee uren met de auto en 10 minuten met de boot later kwamen we op OB aan. Ietsje later gingen Wes, Vero en ik onze snorkels uitproberen.
Diezelfde avond werden wij getrakteerd op een heerlijke bbq: vis, garnalen en langoesten werden er op gegooid.

De volgende dag, 22 september, gingen wij de Samahai rivier op. Het was uitkijken voor de bootsman en zijn hulpje, want er lagen veel obstakels (omgevallen bomen) in het water. Op sommige plekken konden we met een beetje moeite doorvaren. We kwamen aan bij een groep mannen die bezig waren sagomeel te produceren.
Als je ziet hoe dat in zijn werk gaat, dan wil je geen papeda meer eten. Maar goed, niemand is tot nu toe daar aan doodgegaan, voor zover ik weet. Vervolgens zetten wij onze reis voort naar een klein eilandje (!) waar je binnen 10 minuten dit eiland rondom gelopen hebt, zo klein is het. Daar hadden Wes, Vero en ik gesnorkeld, terwijl Co schelpen verzamelde. Glen, de bootsman en zijn hulpje gingen onze lunch bereiden. Nou ja, lunch is gelijk aan ons avondeten in Nederland. Na de lunch gingen wij op een andere plek verderop snorkelen. Glen stelde voor om op een plateau midden op zee bij een kopje koffie of thee en een koekje de zonsondergang te bekijken, maar we waren al op.

De volgende dag, 23 september, zouden we ' s ochtends op een andere plek opnieuw gaan snorkelen en
' s middags naar Air Belanda gaan. ' s Ochtends kwam Wes tot de ontdekking dat zijn portemonee met daarin zijn rijbewijs, pinpassen en ongeveer 100 euro weg was. De koffers van hem en Vero werden tot twee keer toe binnenste buiten gekeerd, maar geen portemonnee te vinden. Besloten werd om de plekken van de vorige dag maar opnieuw te gaan opzoeken. Daar waren we twee uren zoet mee geweest, maar de portemonnee werd niet gevonden. Bij OB aangekomen kwam Co een half uur later met de portemonnee. Deze werd op onverklaarbare wijze in 1 van onze koffers gevonden. ' s Middags gingen we naar Air Belanda, een beekje waar koud water door heen stroomde, althans koud voor de Molukkers/Ceramezen.
Wat zal ik zeggen over OB: ik zal het mijn familie en vrienden niet aanbevelen. Het personeel is afstandelijk. Je moet ook tijdig bij het ontbijt, lunch en avondeten zijn. Ze worden niet warm gehouden en koud is koud. Glen zei dat het voorgekomen is dat een bepaald gerecht op is en niet meer wordt bijgevuld.
En de huisjes zijn allemaal niet even mooi ingericht en niet alles functioneert naar behoren. Gelukkig hadden wij niks te klagen, nou ja niet veel dan.
Glen had veel moeite moeten doen om ons een huisje boven het water te krijgen. De eigenaar had zichzelf
en haar overgekomen gehuwde dochter en haar gezin, mooie huisjes toebedeeld. Na lang aandringen kreeg hij het voor elkaar ... tsja, wij zijn bangsa en betalende ook.

De volgende dag, 24 september vertrokken wij heel vroeg van OB naar Ambon via de familie Picanussa op Amahai. Tien, vrouw van Etus, had Glen gevraagd of hij niet kan zorgen, dat wij vroeg vertrekken van OB. De hele familie Picanussa en aanverwanten wilden met ons nog wat tijd doorbrengen.
Op de kade stond Jantje, zoon van Etus, ons op te wachten. De ontvangst door de familie was, zoals verwacht, geweldig. Na ongeveer een half uur gingen wij met z' n allen, ongeveer 20 personen, naar het Kuako strand om te picknicken. De familie had diverse lekkernijen klaargemaakt: gebakken vissen, gudangan, atjar, gekruid kip, papeda, casave, zoete aardappelen, tjolo2, rijst met rode bonen, katupa en nog meer. We hadden ons buikje rondgegeten. Helaas moesten wij om 13.30 uur afscheid nemen, want onze boot vertrekt om 14.00 uur. Ik kreeg van Tien te horen dat zij aan Glen had gevraagd of wij niet een dag eerder van OB konden vertrekken om bij de familie te kunnen slapen. Dat hadden wij ook kunnen doen, maar Glen had niet met ons overlegd. Hij zei dat wij al voor het verblijf hadden betaald. De familie ging mee de kade op waar we afscheid van elkaar namen.
Op de kade op Ambon stonden wij en de overige passagiers klaar om uit te stappen, maar voordat de boot ging meren, sprongen de bagagedragers als gekken op de boot om goederen/koffers uit te laden. Het was een gedram bij de in-/uitgang door dat stelletje ongeregeld. Onderweg naar het hotel stopten wij bij een van de kraampjes waar ze lekkerenijen verkopen zoals wadji en lumper. Dat gekocht, maar ook andere lekkernijen die wij niet kennen. Onze chauffeur Chris had enkele kue pepe besteld. En hij was serieus.

Vandaag, 25 september, eerst Jim onze felicitatie gestuurd in verband met zijn verjaardag.
Na het ontbijt gingen we eerst met de betjak sightseeing op Ambonstad. Op een plein zag ik een heleboel mensen staan. Door het hekwerk kon je amper zien wat er binnen gebeurde. Bij een open plek zag ik dat enkelen bezig waren vlees te hakken. Op de grond zag ik een koe liggen met een opengesneden keel. Vanwege e.o.a. gebeurtenis werden enkele koeien op rituele wijze geslacht. Vervolgens gingen we met de auto verder. We deden o.a. Kilang aan, het geboortedorp van mijn vader. Wij gingen het ouderlijk huis opzoeken, gevolgd door een stoet kinderen. Ondanks diverse vragen aan vooral ouderen hadden wij dit niet gevonden. Wel vonden wij het ouderlijk huis van wijlen oom Nick de Fretes uit Moordrecht.
Een oudere persoon verwees ons naar een huisje ergens beneden. Wij kwamen aan bij een vrouwtje met een kraampje voor het huis. Glen ging vragen waarvoor wij kwamen en wenkte daarna ons te komen. De weduwe vroeg ons plaats te nemen en we kregen lekkere limonade en wat koekjes voorgeschoteld. Dat hadden wij net nodig door de hitte en inspanning. Niet veel later kwam ze terug met een stapel papieren wat later een stamboom bleek te zijn. Het is precies dezelfde stamboom die ik - sinds eind 2014 - ook al in mijn bezit had. De vrouw bleek een weduwe van Simon de Fretes te zijn. Simon wist alles te vertellen over de familie maar helaas is hij in mei 2013 als gevolg van een motorongeluk overleden. Hij werd voor zijn huis begraven. Volgens de weduwe is haar huis het ouderlijk huis. Wij bedankten haar voor de ontvangst en de info en zetten onze reis voort. Na een korte lunch gingen wij naar Pintu Kota. Het is daar in het echt mooier dan op de foto' s. Wij gingen bij het plaatselijke kraampje een drankje nemen. Het vrouwtje die ons hielp bleek ook De Fretes te heten.
' s Avonds gingen wij met Glen wat t-shirts kopen met teksten zoals Ambon manis-e om daarna gezamelijk te eten en tijdens ons etentje zong hij 3 mooie liederen met begeleiding van een toetsenist.

De volgende dag, 26 september, gingen we wat bezienswaardigheden bekijken. Allereerst bezochten wij een Australische kerkhof, waar alle gevallenen bij de 2de wereldoorlog begraven lagen. Er lagen echter ook Nederlanders bij. Het hele complex wordt door de Australische regering betaald en onderhouden doorAmbon. Indrukwekkend.
Daarna hadden wij fort/benteng Amsterdam bekeken en enkele niet noemenswaardige attracties aangedaan. Op weg naar ons laatste doel hoorden we op een gegeven moment een harde klap links achter.
De buitenband links achter bleek opengereten te zijn. Chris en Glen moesten de band in de hitte vervangen. De reserveband bleek ook niet geheel te zijn opgepompt, waardoor Chris langzaam moest rijden om een nieuwe ramp te voorkomen, want we zaten ver van de bewoonde wereld. Gelukkig hadden we verderop een "garage" kunnen vinden die de band oppompte.
Bij een dorpje aangekomen reikte Glen 1 van de dorpsbewoners een zak met vissen die hij eerder bij een plaatselijke markt had gekocht. Met enkele dorpsbewoners gingen wij richting een rivier. De vissen werden daar gewassen en uit het niets doken stroomopwaarts alen op. Die gingen tuurlijk op de geur van de vissen af. Het waren grote dikke alen, attracties van het dorp, maar ze brengen ook geld in het laadje.
De alen waren vanwege de grootte en beweeglijkheid niet te tillen. Daarbij waren ze zo glibberig als een paling maar kan zijn.
Op de terugweg besloot Glen voor de verandering de pont te nemen ... heel leuk. Alleen duurde de overtocht slechts 10 minuten, maar we konden op het bovenste dek mooie foto' s maken.
' s Avonds gingen we met ons 4-en een beetje wandelen en deden we cafe-restaurant Sibu-Sibu aan.
Het schijnt een heel bekende plek te zijn, waar je onverwachts bekenden tegen kunt komen, maar kennis kunt maken met andere vakantiegangers. Ook bekende personen schijnen daar te komen. Deze hadden wij in ieder geval niet gezien, evenmin andere vakantiegangers. Het was daar erg rustig. Aangezien we honger hadden, besloten we ook daar maar te eten. De gado2 viel niet bij iedereen in de smaak en de
soto-ajam van Co bevatte meer mihoen dan kip en groente samen. Wes en Vero wilden de kolak pisang uitproberen. Ze hadden erg lang daarop moeten wachten. Wes vond het wel lekker, Vero was minder enthousiast. Ik ga voor de gezelligheid en die was er die avond toevallig niet. Maybe another time on next holiday dan maar ???

Zondag 27 september vertrokken wij naar de Banda Eilanden (BE). Om 12.00 uur moesten wij bij het hotel uitchecken en de boot naar Banda vertrekt, op z' n vroegst pas om 21.00 uur. Om de tijd te doden brachten Glen en Chris ons naar Ambon City Mall voor shopping en waar we ook lunchten. Hierna gingen wij naar Natsepa Beach waar een heleboel kraampjes staan met lekkernijen. Hoofdlekkernij is echter de roedjak. Eerder op de terugweg van Ceram naar Ambon hadden wij die kraampjes ook al opgemerkt. Elk kraampje draagt de naam van de eigenaresse: ma Pesulima, ma Pattiasina, ma de Fretes. Je raadt het al: we hadden tuurlijk het kraampje van ma De Fretes opgezocht en daar roedjak gegeten. De hele tijd dat we daar zaten liepen jongelui/kinderen heen en weer hun waar aan te bieden. Co had bij 1 van hen pisang goreng gekocht. Deze keer vond ze pisang goreng niet te eten ... een beetje rubberachtig. Ik had graag nog de lamet (in pisangblad) willen proeven maar deze was helaas op. Er was nog wel volop nagasare te krijgen.
Hierna gingen wij naar het beeld van vrijheidstrijdster Martha Christina. In de buurt hadden wij ook ons avondeten gebruikt. Vanaf het restaurant konden wij de Pelniboot zien binnenvaren. Tegen 20.00 uur gingen wij naar de kade toe. Normaal is het daar een drukte van jewelste, maar gelukkig viel het deze keer mee. Althans totdat wij aan boord gingen. Een heleboel mensen was al ingestapt en lag/stond al in de wandelgangen op de grond en op de bedden, sommigen al etend. Ik zag dat een jongeman geen geldig kaartje had en mocht dus niet aan boord. Hij wachtte echter een gunstig moment af een sprintte naar de brug om alsnog mee te mogen. Een ander was echter te laat en mocht dus niet meer mee. De boot vertrok om 21.30 uur. Wij werden in een 4-persoonshut geplaatst. Een ervaring om snel te vergeten. De ruimte was klein en benauwd. Er waren 2 twee-persoonsbedden en schoon is wat anders. Er was wel een toilet en een douche, maar daar was alles mee gezegd. Overdag duurt de boottocht ongeveer 6 uren. Aangezien wij ' s avonds vertrokken, werd er minder snel gevaren, ter voorkoming dat wij niet al te vroeg aankomen en alles op Banda nog gesloten is. De overtocht duurde daarom ongeveer 8 uren.

Tegen 05.45 uur kwamen bij op Banda aan. Het was dan 28 september. Het was een drukte van jewelste op de kade, drukker dan de avond ervoor op Ambon. Glen was toch maar met ons meegegaan, om op ons te letten. En dat was maar goed ook, want hij regelde de transport voor de koffers en hield alles scherp in de gaten. Hij kon ook afdingen bij de bagagedragers.
Op de kade werden wij ontvangen door Cesar Riupassa, die ook familie heeft in de kippenstad, zoals hij dat zei, in Nederland ... Barneveld. Hij bracht ons verder van de haven af, terwijl "ons" hotel (Maulana) daar dichtbij was. We konden vanaf de boot het hotel zien. Wes sprak Cesar aan en Cesar zei dat de overboeking net een paar dagen geleden had plaatsgevonden. Maulana hotel was door de komende activiteiten door een groep duikers geboekt en volgens de regels hebben de deelnemers aan die activiteiten dan voorrang. Onderweg naar ons nieuw onderkomen bespraken wij boos over de nieuwe situatie.. Wij werden nu een stukje verderop in hotel Cilu Bintang Estate (CBE) gedropt. Cesar voelde zich, denk ik, aangevallen terwijl hij er helemaal niks aan kon doen. Ik wilde dezelfde avond Merapi Tours nog ons ongenoegen mailen.
De eigenaar van CBE, Aba, verwelkomde ons hartelijk. We kregen meteen een lekker ontbijt: papaja met pisang susu (kleine bananen) en jasmijn thee. Gevolgd door pannekoek naar keuze: banaan, amandelen of een mix daarvan.
Naarmate de tijd verstreek kwamen wij tot rust en kwamen wij tot de ontdekking ons verblijf bij CBE als positief moet worden beschouwd. Het is een mooi en zeker schoon complex. Niet groot, 10 grote en nette kamers. Er heerst een serene rust. Je kunt overal in het hotel je ontbijt en lunch gebruiken. Het verblijf is inclusief het ontbijt en de lunch is à la carte. Wegens het ongemak had Cesar geregeld dat het avondeten op kosten van Merapi Tours wordt betaald, als tegemoetkoming. Ook een voordeel is dat we warm water hebben en dat is in het Maulana hotel niet het geval. Qua prijs maakt het niet zoveel uit. We kunnen stellen dat we qua verblijf op voorruit zijn gegaan. Ook een voordeel is dat we ' s ochtends en/of ' s avonds niet het kabaal in de haven hoeven te horen.
In de voortuin staan bankjes en stoeltjes met tafeltjes waar je rustig kunt ontbijten, lunchen of computeren
Het avondeten wordt gezamenlijk gebruikt. Je komt niks tekort. De slaapkamers zijn net zo groot als ons zitkamer en keuken samen. Er kunnen wel 3 twee-persoons bedden en 1 1-persoonsbed herbergd worden. En de badkamer is net zo groot als onze badkamer en WC thuis samen, een balzaal lijkt het.
Ah ... zoals Johan Cruijff het zal zei: ieder nadeel heeft zijn voordeel.
We kunnen wel zeggen dat we getroffen hadden met de nieuwe situatie.
' s Middags gingen we met Ayu, een heel lief klein vrouwtje, die graag naar Nederland wil, de omgeving bekijken, met name oude kantoren en gebouwen die in het verleden een rol hebben gespeeld. Het was interessant, maar er kwamen ook vreselijke verhalen los
We liepen ook langs het Maulana hotel. Ik moet zeggen dat wij blij waren dat we daar niet ondergebacht werden. Het zag er oud en vervallen uit. Achteraf gezien mogen we ook blij zijn dat we straks op Ambon in Swiss Bell Hotel (SBH) logeren en niet op Aston. Aston heeft het voordeel dat er een zwembad is, maar het ligt erg afgelegen, ver van het centrum.
Ik kwam tot de ontdekking dat ik veel zonneblaasjes heb. Misschien lag dat aan de hitte, maar het kon zijn dat het aan de malariatabletten lag. Mijn armen, handen en bovenbenen lagen helemaal onder de bulten, een van de bijverschijnselen van malariatabletten. Vervelend.

De volgende dag, 29 september, gingen we naar het eiland Hata. Als ontbijt bij CBE kregen we eerst verse fruit gevolgd door een ontbijt naar keuze. Dit had ik al eerder verteld. Daar gingen we, hoe kan het anders, snorkelen en picknicken. Glen zorgde voor een longboat en de lunch (niet de Nederland versie.). Bij de haven zagen de boot van National Geographic. Ze waren hier voor een onderzoek. Mooi schip.
Op het Hata eiland werden we onthaald door de eigenaar van een guesthouse. Hij bleek twee vrouwen te hebben. Een van de vrouwen kookte voor ons, naast de lunch van Glen. Op het eiland was ook een Pool aanwezig. Hij is daar voor een project. Men wilde het eiland dan wel de omgeving van plastic ontdoen, niet alleen op het land maar ook op zee. Al het plastic wordt gerecyceld. Ter voorkoming dat vissen plastic slikken en onverkoopbaar/minder waard worden, willen ze alles opruimen. Voorlichting behoort ook het project.
Met z' n allen gingen we de plaatselijke school bezoeken. Daar werden alle kinderen op een tandenborstel getrakteerd met de mededeling dat tanden poetsen erg belangrijk is.
Terwijl wij gingen snorkelen, Co ging voor het eerst zwemmen, werd de lunch voorbereid: rijst, groente, soep, vis-goreng, vis-in-saus, enz. Na de lunch ging de eigenaar op zijn gitaar enkele lagu2 zingen. Dat was mooi. We kregen ook een lekkere toetje, een soort gebakken deeg met gula djawa er om heen. Iedereen vond het lekker en daarom was het snel op. Het recept kregen we helaas niet.
De eigenaar wist van Glen dat de achternaam van Co Picanussa is. Hij vertelde aan haar dat een van de plaatselijke goeroe ook die achternaam heeft. Deze was die dag echter niet aanwezig.
' s Avonds na het lekkere avondeten gingen we voor onze kamer zitten. Onze kamers liggen bij de ingang en vòòr elke kamer staat een ronde tafel met 3 stoelen. Elke keer kunnen we daar even lekker uitrusten. Zo ook na het avondeten. Terwijl wij daar zaten, gingen enkele lokale mensen hier op 2 gitaren enkele lagu2 ten gehore brengen. Ik kon het laten om lekker mee te doen ... voor zover ik kan.
Wat een vakantie.

Op de 30 september gingen wij naar het Banda Besar eiland. Een boottochtje van ongeveer 15 minuten.
We werden rondgeleid door de lokale gids Uzman. Deze man bleek een onderwijzer Engels te zijn. De manier waarop hij enkele kinderen op hun gedrag aansprak, zegt al genoeg. Hij is vader van 6 kinderen en hij geeft lessen op dinsdag en zaterdag. Voor het overige leidt hij toeristen, zoals wij, rond voor zijn neveninkomsten. Hij was al een keer voor drie maanden in Nederland geweest. Hij wilde zijn visum verlengen, maar dat mocht niet. Hij wilde nog een keer er naar toe gaan, maar door de steeds strengere regels, wordt hem dat (bijna) onmogelijk gemaakt. Hij is dol op het Nederlands eten en hij kent ook een paar Nederlandse zinnen/woorden. In ieder geval was hij degene die ons door het eiland leidde, de zogenaamde kruidentour. We weten nu hoe een amandelenboom uitziet, een reusachtige boom van wel 300 jaar oud met een stamdiameter van wel drie meter. In de omgeving groeien veel van die bomen maar ook veel nootmuskaatbomen en er hingen behoorlijk veel van die vruchten aan de bomen. Verder waren er tjenkeh- en kaneelbomen. Vanaf een heuveltop hadden wij een heel mooi uitzicht op de baai. De verandering van eb en vloed was goed zichtbaar. Wij hadden bij Uzman thuis de lunch gebruikt, nasi-goreng met sontong/calamaris en een spiegelei. De nasi-goreng was behoorlijk pedis en we aten daaarom veel kroepoek om de brand een beetje te blussen. Zijn koekjes waren wel lekker en we kregen ter afsluiting koffie-kaneel of kaneel koffie (?) aangeboden, geen onaardige smaak.

Onze laatste week van de vakantie is nu ingegaan.
Onze indruk tot nu toe: gaat goed tot nu toe, alles is wel anders dan op Java (je betaalt ook het eten/lunch van de gids en de chauffeur), door de taal voel je je een beetje thuis, alles is ook duurder dan op Java (meer Bali niveau). Volgens onze reisagent is fooien geven niet verplicht, maar als je dat doet, doe het dan goed. Ze geven daarvoor richtlijnen. Ik heb gemerkt dat als wij die opvolgen wij behoorlijk wat geld kwijt zijn: 50.000 IDR pp voor de gids per dag en voor de chauffeur 30.000 IDR (1 euro = 15.500 IDR), naast het eten/lunch en soms avondeten.